Czy owoce, pizza i inne przekąski dla zleceniobiorcy stanowią koszty?

W obecnych realiach rynkowych wiele firm zawiera umowy cywilnoprawne z osobami, które na równi z pracownikami pracują nad jakimś projektem czy zleceniem dla klienta. Zapewnienie pracownikom takich artykułów jak kawa, herbata, ciastka, napoje, owoce, przekąski czy organizowanie tzw. pizza day jest standardem i firma musi podjąć takie kroki by pozyskać najlepszych fachowców.

Organ podatkowe stały (i pewnie jeszcze niektóre w dalszym ciągu stoją) na stanowisku, że zapewnienie tego rodzaju świadczeń dla pracowników może stanowić koszt uzyskania przychodu, a w przypadku zleceniobiorców takiego kosztu już nie można rozpoznać. Stanowisko to jest nie tylko niezrozumiałe ale przede wszystkim powoduje, że pracodawcy stanęli przed dylematem jak takie wydatki rozliczyć, skoro nie wiedzą ile kawałków pizzy zjadł pracownik, a ile zleceniobiorca.

Dyrektor KIS w swoich interpretacjach wprowadzał pewnego rodzaju rozdwojenie jaźni argumentując, że ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup artykułów spożywczych dla pracowników, są niewątpliwie przejawem i wyrazem starań wnioskodawczyni jako pracodawcy dążącego do poprawy atmosfery pracy, co w konsekwencji zwiększa wydajność pracy i w efekcie nie pozostaje bez wpływu na uzyskiwane przez Spółkę przychody. Natomiast odnosząc się do poniesionych wydatków z tytułu zakupu artykułów spożywczych na rzecz osób zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych, organ twierdził, że koszty te nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Takie wydatki nie pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganiem przychodów lub zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Zapewnienie posiłków w trakcie dnia pracy dla osób, które nie są pracownikami Spółki, nie ma wpływu na wykonanie umowy łączącej Spółkę z tymi osobami, co w konsekwencji powoduje, że nie została spełniona podstawowa przesłanka uznania takiego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Na szczęście zaczynają się pojawiać orzeczenia sądów administracyjnych przywracających normalność, logikę i konsekwentne podejście do zagadnienia. Przykładowo w prawomocnym wyroku z dnia 18 sierpnia 2020 r. sygn. akt I SA/Po 374/20 WSA w Poznaniu nie zgodził się ze stanowiskiem Dyrektora KIS. WSA w Poznaniu wskazał, cyt. „Zdaniem Sądu w okolicznościach przedstawionych przez skarżącą nie istnieje żadna zasadnicza różnica pomiędzy tymi dwoma grupami pracowników, przyjmując jako kryterium ocenne związek wydatków z przychodami skarżącej. Jedni i drudzy realizują te same cele, które w efekcie finalnym mają służyć uzyskaniu przychodów przez skarżącą. Forma umowy łączącej pracowników ze Spółką pozostaje bez znaczenia. Ważne są okoliczności, w jakich realizowana jest współpraca. Skarżąca podała m.in., że produkty nabywane przez nią są ogólnodostępne dla pracowników w trakcie wykonywania codziennych obowiązków służbowych, stanowią również “wyposażenie” firmowej kuchni.”

Widać również zwrot w podejściu fiskusa, czego przejawem są korzystne interpretacje wydawane w ostatnich czasach – przykładowo nr 0111-KDIB1-1.4010.6.2021.2.ŚS) czy też 0111-KDIB1-3.4010.24.2020.7.IM. Mając jednak na uwadze niestabilność interpretacji prawa w Polsce i to, że ten sam przepis jest interpretowany różnie w zależności od okresu, to zalecam wystąpienie z wnioskiem o interpretację, tak by zapewnić sobie ochronę. Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo uzyskania korzystnego rozstrzygnięcia.

Jeśli mają Państwo pytania zapraszamy do kontaktu z doradcą podatkowym naszej Kancelarii – www.kdppietrusinski.pl

Powyższy wpis nie jest poradą ani opinią podatkową i jego autor oraz Kancelaria nie ponoszą odpowiedzialności za ewentualne negatywne skutki w przypadku zastosowania się do wniosków płynących z tego wpisu